۳سال پشت کنکور موندم. هر سال با کلی امید شروع می‌کردم، ولی آخرش می‌دیدم باز جا موندم. دلسرد می‌شدم، خسته، کلافه… ولی ته دلم هنوز یه چیزی روشن بود: یه آرزو به اسم پزشکی.

سال آخر، گفتم یا حالا یا هیچ وقت. همه چی رو گذاشتم کنار، فقط موندم و درس و یه دنیا انگیزه. با هر سختی، با هر شب بیداری، فقط به اون لحظه‌ای فکر می‌کردم که اسمم کنار کلمه‌ی «قبول» بیاد.

تا بالاخره اون روز رسید. صفحه‌ی نتایج باز شد…
پزشکی قبول شدم. واقعاً!

الان که تو بیمارستان روپوش سفید تنمه، فقط می‌تونم بگم:
ارزششو داشت… واقعاً داشت.